نظم در آشفتگی

تعریف آدم بزرگ برای بچه ها کسی هست که سن و سالش یکی دو دهه از سن بچه بیشتر باشه و البته قد و هیکلش از ابعاد بچه بزرگتر باشه...

اون بچه هم چشمش به آدم بزرگهاست! سعی میکنه رفتار آدم بزرگها رو تقلید کنه و برای بزرگسالیش برنامه ریزی میکنه... با همون افکار بچگی بزرگ میشه و مرتب با تناقضات مختلف روبرو میشه...

این بزرگ شدن چه اهمیتی داره؟ زمان بدون وقفه در حال گذر هست و سن و سال بی اختیار بالا میره. قد و قواره هم با خورد و خوراک، غیر ارادی رشد میکنه. ولی بعضی ها با اراده و ورزش کردن به بدنشون فرم میدن که البته بدنهای خوش فرم هم تقریبا یک شکل میشه...

چیزی که مهمه اون اراده ای هست که بر بدن وارد میشه تا فرم بگیره...

درسته که برای سن و سال اراده ای وجود نداره ولی برای رشد روح و تکامل عقل باید اراده ای باشه تا این بزرگ شدن به اون نسبت داده بشه. بزرگ شدن روح و تکامل عقل تاثیر زیادی بر رفتاری داره که در جسم نمایان میشه. فرمی که بدن با این رفتار میگیره، خیلی متنوع تر از فرمی هست که بدن با ورزش کردن بدست میاره...

درست همینجاست که یک دو راهی به موازات هم وجود داره... یکی مسیر جاه طلبی هست که آخرش بن بسته (هر چند عمده آدم ها به آخرش نرسیده تموم می کنند!) یکی دیگه هم مسیری هست که تا بی نهایت ادامه داره و فقط با عشق میشه راهی این مسیر شد؛ چون بی نهایت در محاسبات، نتایج رو مبهم میکنه...!

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف ... مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی

هر چی میکشم از دست افکار خودمه! اگر خودم رو از خیلی چیزها محروم کردم بخاطر افکار خودم بود. اگر خیلی حرفها باعث آزار و اذیتم میشه بحاطر اینه که فکرم در مواجهه با این حرفها کاملا بسته است! اگر خودم رو منزوی کردم بخاطر این بود که فکر میکردم دیگران میتونن کمکم کنند ولی رفتار اونها افکارم رو بهم میریخت! به هر مشکلی که فکر میکنم متوجه میشم مشکل اصلی ریشه در تفکرات خودم داشته...

چند روز پیش سر نماز یک حس غریبی داشتم. احساس کردم که کس دیگه ای هم درونم بوده که هیچوقت بهش توجه نکردم! یاد این افتادم که وقتی مهلت زندگیم تموم بشه و تنهاتر از هر تنهایی دنیا در قبر باشم و از دست و پا و چشم و گوش نمیتونم استفاده کنم، از چه چیزی میتونم استفاده کنم؟ اگر خاطراتم رو مرور کنم، چندان خاطره هایی ندارم که دوستشون داشته باشم. اگر ذکری باشه که بتونم اون رو مرور کنم، تقریبا چیزی بلد نیستم که به کارم بیاد!

خیلی دلم به حال خودم سوخت! تازه فهمیدم که مشکل اصلی من در زندگی این دنیا نیست بلکه زندگی بعد از دنیاست...

خدایا ما را به راه درست هدایت کن...

کام خود آخر عمر از می و معشوق بگیر ... حیف اوقات که یک سر به بطالت برود

.

.

.

معشوق تو همسایه دیوار به دیوار ... در بادیه سرگشته شما در چه هوایید!

چقدر این بیت حافظ زیباست:

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل ... که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد

من دو چشم بینا دارم که تمام ظواهر دنیا رو می بینه ولی کور دلی باعث میشه که اتصال صحیح بین بینایی سر و شهود قلب صورت نگیره! مشکلی که در اینجا بوجود میاد اینه که وقتی دارم به ظاهر زیبای گل نگاه می کنم و از خنده هاش سرمست میشم، به اشتباه دلم رو به اون میسپارم تا هرجا خواست منو ببره؛ حتی جهنم! ولی حتی در همون قدم های اول به سمت جهنم، یک آتشی درونم شعله ور میشه که بهم یادآوری میکنه "داداچ داری اشتباه میری"!

خب اگر مثل پینوکیو بارها و بارها اشتباهات متشابه رو تجربه کنی و در این زمینه مجرب بشی، به تدریج متوجه میشی که نباید داخل هر دره زیبایی قدم بزنی که هم پرتگاه های مرگباری داره و هم راه بازگشتش بسیار دشوارتره...!

میدونی مشکل چیه؟! درسته که با خارج نشدن از راه مستقیم به سرمنزل مقصود میرسم، ولی پیمودن این راه هم کم مشکل نداره!

ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می بینم ... کمین از گوشه ای کرده ست و تیر اندر کمان دارد

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود ... ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

مثل معروفی هست که میگه: "از دل برود هر آنکه از دیده برفت"!

با توجه به این مثل معروف که به نظر من درسته، پس میتونم برعکسش رو اینطور نتیجه بگیرم که "هر آنکه زیاد در دیده ات هست در دلت می نشیند"!

به نظرم این هم درست هست. بچه که بودم به بازی های ویدیویی معتاد شده بودم. اصلا نمیتونستم از این بازیها دل بکنم. اگر چند روز بازی نمیکردم، آروم و قرار نداشتم! هیچوقت از خودم نپرسیدم چرا؟! احتمالا بخاطر زیاد نگاه کردن به این بازی ها بود. البته من به تمام بازی ها علاقه نداشتم. ولی هر بازی که هیجان انگیز بود من رو معتاد میکرد! از نظر پزشکی شاید بگن آدرنالین ترشح میشه یا هر چیز دیگه ولی این چشم باعث و بانی این کار هست...

کاملا یادمه که برای دل کندن از این هیجان مدت ها از محل هایی که بازی می کردم دوری کردم و خیلی سعی کردم خاطره اونها رو هم به یادم نیارم. انقدر صفحه بازی ها رو ندیدم تا از دلم رفت!

پس نتیجه میگیرم که با نگاه کردن، هیجان زده می شدم و در حافظه ام اثری شبیه تمرین کردن داشت، پس با بخاطر آوردن خاطره هام دوباره می رفتم و چرخه دیدن، هیجانی شدن و تمرین حافظه را تکرار میکردم!

این موضوع فقط مخصوص بازی ها نبوده و دیدن و تکرار کردن هر چیزی برای من همینطور بوده و هست. مثل همین وبلاگ نویسی که تا قبل از مختل شدن سرورهای بلاگفا بهش معتاد شده بودم!

پس اگر بخوام از هر موضوعی که دلبسته اش شدم دل بکنم باید اول از نگاه نکردن شروع کنم تا به تدریج از خاطره هام پاک بشه و در نهایت از دل برود هر آنکه (یا هر آنچه) از دیده برفت...

نوزادی که به دنیا میاد نمیتونه حرف بزنه و بیشتر نیازهاش رو با گریه بیان میکنه... ماهها تو بغل اطرافیان دست به دست میشه تا راه رفتن یاد میگیره و به تدریج زبون باز میکنه...

هر بچه ای زبان مادریش رو یاد میگیره و صحبت میکنه بدون اینکه سواد داشته باشه. موقعی که میره مدرسه و ادبیات میخونه احساس میکنه چقدر سخته و هر چی بیشتر پیش میره سختی هاش بیشتر میشه...

یاد گرفتن زبان غیر مادری با دستور زبان شروع میشه که یاد گرفتنش در بیشتر مواقع سخته! شاید چون حفظ کردن دستورات و بخاطر آوردن اون دستورات و درست عمل کردن به دستورات سخته!

بچه ای که زبون باز میکنه خیلی کلمات رو اشتباه تلفظ میکنه که خیلی بامزه و شیرینه و اطرافیان با لذت فراوان اشتباه بچه رو میگن تا اصلاحش کنه ولی یاد گرفتن زبانهای دیگه مثل هر درس دیگه ای با تهدید و تنبیه همراه هست! هر چی هم مسئولیت بیشتر باشه استرس تهدید و تنبیه بیشتر میشه...

دلم میخواد مثل بچگی هام یاد گرفتن رو ادامه بدم و به یاد بیارم که چقدر ساده میتونستم اشتباهاتم رو اصلاح کنم...

الان ذهن شلوغم نمیذاره تمرکز کنم ولی در بچگی ذهنم خالی بود و به سادگی قابلیت یادگرفتن داشت...

وقتی فیلم میبینم و محو تماشای بازیگران میشم، اصلا توجه نمیکنم که اونها دارن نقش بازی می کنن. خیلی طبیعی بازی می کنن. اگر به بازی کسی که قراره چند ثانیه بیاد و مثلا یک بسته رو برسونه توجه کنیم معلومه که اصلا بازی بلد نیست...

وقتی از بازیگرها دعوت میشه تو جشن و مراسم ها مصاحبه کنن، اصلا بازی نمی کنند و دیدنشون و حرف زدن هاشون مثل کسایی هست که اصلا بازی بلد نیستن!

وقتی فیلم میبینم باید بگم بازی اینها اصلا طبیعی نیست! اینها نقشی رو بازی می کنند که اصلا در واقعیت اینطوری اتفاق نمیفته. کسل کننده ترین کارها در بازیگری بسیار هیجان انگیز به نظر میاد! تقریبا تو هیچ فیلمی کسی کار روزمره نداره و همیشه در حال تغییر صحنه هست و کار و درس و دانشگاه هیچ اهمیتی نداره!

شاید بخاطر همینه که بازیگرها تو زندگی خصوصی پشت صحنه مشکلاتی عمیق تر از مردم عادی دارند!

همینجوری تو خیالبافی های خودم بودم که اگر دم انتخابات یک خبرنگاری بیاد پیش من و سوال کلیشه ای "اگه شما رئیس جمهور میشدید چی کار می کردید؟" رو بپرسه من بهش میگم: "خوشحالی میکردم!"

بعد همینطوری خیالبافی رو ادامه میدم که باید فرهنگ عوض بشه و اینهایی که عقده قدرت و ثروت دارند از راس امور کنار گذاشته بشن و آدم های سالم به جای اونها بیاد.

یاد یکی از استادهای دانشگاه افتادم که سبیل بلند و کلفتی هم داشت و خیلی از دانشجوها رو گوسفند خطاب میکرد! خیلی هم سخت گیر بود و بد نمره میداد. یکی از دانشجوها پرسید اگر ما گوسفندیم شما چی هستید؟ اشاره ای به سبیل هاش کرد و گفت منم قصابم!

خدا رو شکر من با این استاد درسی نگرفتم وگرنه باهاش درگیر می شدم! انگار چون مثلا استاده و کسی نیست که بهش گیر بده، میتونه عقده هاش رو سر دانشجوها خالی کنه. تازه اصلا دانشگاه ما استاد نداشت! حالا ما به رسم دانشجویی اونها رو استاد صدا میزدیم.

اون موقع ها فکر میکردم اینها یه مشت عقده ای هستن که چون بازخواست نمیشند این رفتار رو از خودشون نشون میدن. همیشه تو خیالبافی هام دوست داشتم کسی باشم که اینجور استادها رو به محکمه ببرم و ثابت کنم که خودشون هم دست کمی از گاو ندارند!

دیروز داشتم به این فکر می کردم که این رفتار من هم نوعی عقده گشایی نسبت به رفتار عقده ای اونها بود! گاهی من در قبال همچین رفتارهایی واکنش نشون میدادم و جلوی دانشجوها چندتا سوال میپرسیدم که استاد نمی تونست جواب بده! نمیدونم اون موقع استاد احساس تخقیر شدن بهش دست میداد یا نه ولی با من سر لج میفتاد و سعی میکرد تا اونجا که ممکنه نمره من رو کم یده. اونها میتونستن نمره من رو کم کنن ولی من نمی تونستم به اونها نمره ای بدم تا بلکه رفتارشون از نگاه قلدری نباشه!

این فکر باعث شد به این نکته برسم که خودم چقدر عقده دارم که باید بهشون رسیدگی کنم. پس اگر بقیه هم مثل من باشند با دنیایی پر از آدمهای عقده ای طرف هستیم که اگر هر کس عقده اش رو سر کس دیگه ای خالی کنه، عقده ای به عقده های بقیه اضافه می کنه و ناهنجاری های زیادی بوجود میاد که درمانش خیلی سخته...

به نظرم بهتره دیگه به عقده بقیه کار نداشته باشم و سعی کنم قبل از اون عقده های خودم رو بدون اینکه به کس دیگه ای سرایت کنه باز کنم...

نگاه کردن به دنیای بیرون و تعریف مساله و کشف راه حل میشه اون چیزی که تا حالا تو مدرسه و دانشگاه خوندم. نگاه کردن به دنیای درون و بررسی دنیایی منحصر به فرد و کشف نشده، میشه یک مشکل حل نشده که خیلی وقتها نمیتونی درباره اش با کسی صحبت کنی!

در بررسی درون خودم به چند کشف مبهوت کننده رسیدم که تونستم برای بعضی هاش راه حل پیدا کنم و برای خیلی هاش هم هیچ راهی پیدا نکردم...

یکی از چیزهایی که کشف کردم، هیولای درون بوده که شاید همونی هست که به نفس اماره شهرت داره و خیلی ها فکر می کنن که میدونن چیه! من کاری به خیلی ها ندارم ولی من سعی کردم شاخ این هیولا رو بشکنم بدون توجه به اینکه دارم خودم رو نابود می کنم! کنترل این هیولا واقعا کار سختیه؛ اگر آزادش بذاری میتونه به همه چیز و همه کس آسیب برسونه و اگر زنجیرش کنی، به طبیعت بدنت آسیب میزنی!

یک زمانی از مسائل بیرونی شکایت می کردم که بعد از مدتی خودم شدم یک مشکل بیرونی برای بقیه! بخاطر همین هر وقت مشکلی از بیرون بر من وارد میشه، یه نگاهی به خودم میندازم و ساکت میشم.

یک زمانی سعی کردم با بیشتر کردن کارهام انقدر خودم رو مشغول کنم که دیگه نتونم به چیز دیگه ای فکر کنم؛ هر روز با مشکلی در کارم روبرو میشم که اصلا پیش بینی اون رو نکرده بودم و نه تنها کارم رو عقب میندازه بلکه فکرم رو بیشتر مشغول می کنه که چه راه حلی میتونم پیدا کنم...

ولی بعد از فوت پدرم، نگاهم به درونم و به زندگی بیرونم عوض شد. اینکه همه چیزهایی که برات مهم بود و بهش فکر میکردی، اصلا درست نیست!

مثلا وقتی دوستی که بهش میگی رفیق فابریک بیاد و سرت رو کلاه بذاره و بهت بخنده و بره، تمام معنی دوستی رو میبره زیر سوال و اگر این موضوع چندبار تکرار بشه دیگه به کلمه دوستی شک می کنی!

یا مثلا وقتی درباره عشق فکر می کنی و از تصور عاشق شدن به وجد میای و به هر کسی میتونی دل ببندی، ولی طرف مقابل کاری می کنه که بفهمی آدمها زمخت تر از چیزی بودن که فکر می کردی و با تکرار شدن این موضوع به خودت بیای که اصلا عشق رو درست تعریف نکردی!

آخرش هم با درگذشت پدرت یه لحظه به خودت بیای و ببینی سن و سالت چطور گذشته و هر روز داره وقتت میگذره و باقیمانده زندگیت کوتاه تر میشه... حالا دارم به این نتیجه میرسم که معنی زندگی رو درست متوجه نشدم!

دیگه حتی این هیولای درونم هم رمقی نداره تا بخواد خودی نشون بده! با کشتن این هیولا، هیچ انگیزه ای درونم متولد نشد تا من رو به راه راست هدایت کنه!

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود ... از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود ... زنهار از این بیایان وین راه بی نهایت

این دنیا خیلی پیچیدگی های زیادی داره. البته سادگی های زیادی هم داره. تمام پیچیدگی ها از گره خوردن چند چیز ساده بوجود میاد. تو ریاضی یک مفهومی هست به نام ساده کردن که من خیلی ازش بدم میومد! چرا باید عدد ساده ای رو به مضارب سازنده اش ساده کرد؟! چقدر روش ساده کردنش سخته!

عجبا! اجسام پیچیده انقدر برام ساده هستند که ساده کردنشون برام پیچیدگی بیشتری داره!

قبل از اینکه علم انقدر پیشرفت کنه، خیلی آدمها اومدن و در سادگی، به خوبی و خوشی زندگی کردند. شاید هم این جمله قبل، درست نباشه! اگر به خوبی و خوشی زندگی میکردند پس چرا تصمیم گرفتند انقدر پیچیدگی بوجود بیارند؟! بالاخره انسانها بخاطر رفع نیازهاشون اینهمه وسیله پیچیده اختراع کردند. پس اونقدرها هم به خوبی و خوشی زندگی نمیکردند!

مگه ما چقدر نیاز به وسیله داریم؟! مثلا اگر بلاگفا نبود، نمیتونستیم تو برگه های کاغذی برای خودمون قلم بزنیم؟ اگر تو کاغذ برای خودمون مینوشتیم، کدوم آدم بیکاری میومد گاه و بیگاه اون نوشته ها رو بخونه و پانویسش نظر بده و یک رابطه بدون استرس رخ بده؟! رابطه ای که دیداری نباشه و بدون ارتباط چشمی و بدون محدودیت زمانی ادامه داشته باشه و هر وقت دلت خواست مخاطبت رو بلاک کنی!

انگار آدمیزاد اینطوریه که به داشته هاش قانع نیست و مدام به نداشته هاش فکر میکنه و وقتی یک نداشته ای رو بدست میاره اون رو ساده میبینه و بهش اهمیت نمیده و میره سراغ بقیه چیزهایی که نداره!

انقدر برای رسیدن به نداشته هاش تلاش میکنه که با هر زحمت و هر پیچیدگی که باشه اون رو بدست میاره و دیگه نمیتونه بدون اون زندگی کنه! مثل ماشین و هواپیما که بدون اونها فکر کردن به سفر غیر ممکن به نظر میاد!

من انقدر مغزم رو با موضوعات پیچیده درگیر کردم که دیگه هیچ چیز رو ساده نمیبینم و میتونم پیچیدگی های هر مساله ساده ای رو فی البداهه شرح بدم! البته میتونم مسائل پیچیده زیادی رو هم حل کنم، ولی نمیتونم خودم رو از پیچیدگی رها کنم!

این پست هم خیلی پیچ تو پیچ شد.