نظم در آشفتگی

الان نشستم تو اتوبوس و دارم از ماموریت برمی گردم. یک زن و شوهر با یک بچه کوچیک پشت سر من نشستند و بچه معلوم نیست چه بهونه ای برای گریه کردن داره که پدر و مادرش با هیچ پیشنهادی نمی تونن ساکتش کنند!

پدر خیلی ریلکس عصبانی میشه و به بچه میگه میخوای هیچی بهت ندم فقط بزنمت بعد بخوابی! بچه بیشتر گریه می کنه و احتمالا مادرش طوری در آغوشش گرفته که صداش خیلی تو اتوبوس نپیچه...

بچه بعد از کمی گریه گردن آروم میگیره. طوری که انگار خوابیده باشه. ولی نه! حالا باباش باهاش رفیق شده و با مهربونی میگه دخترم بیا بغلم...

افکار متفاوتی به ذهنم خطور کرد! اگر بزرگترها یه بزرگتر قوی تر از خودشون داشته باشن و اون بزرگتر اینطوری باهاشون رفتار کنه چه حسی بهشون دست میده؟ یاد زمان تحصیل میفتم. حتی تو دانشگاه که جوان پرشور و شعوری بودیم، یک استاد بزرگتری بود که بخواد تنبیه کنه! تا میومدیم باهاشون دو کلمه حرف حساب بزنیم، سریع کسر نمره و لجبازی های تحویل پروژه نصیبمون میشد!

یا مثلا بزرگترهای سر کار که میشن مدیر و کوچیکترها زیردستشون دارن کار می کنن انقدر عبوسی میکنن که اصلا زیردست ها دلشون نمیخواد براشون کار کنند و اگر هم کار می کنن از روی اجباره. بخاطر همین هیچ وقت به اختیار کار اضافه تری نمی کنن و هیچوقت نمیخوان کیفیت کارشون رو افزایش بدن...

شاید بخاطر همینه که من رابطه خوبی با بزرگترها ندارم!

ولی وقتی بچه آروم شد نظرم عوض شد. انگار بچه بدون تنبیه ادب نمیشه! انگار آخرین راهکار ادب کردن، تنبیه کردنه! بچه ای که حرف گوش نکنه، اعصاب بزرگتر رو به هم میریزه و عصبانیت بزرگترها هم نباید زیاد طول بکشه! باید در سریع ترین زمان و کوتاه ترین راه حل، قضیه رو فیصله بدن. وگرنه بچه که کار دیگه ای نداره همینطور بهونه گرفتن رو ادامه میده ولی بزرگتر باید به کارهای دیگه هم برسه...

فقط تو یک حالته که همه چی باب میل هست، بچه ساکت و بزرگتر مهربون. چون تو این مورد همه چی آرومه کسی ادامه این وضعیت رو بررسی نمیکنه! تو تئوری به نظر میاد این حالت باعث رشد و شکوفایی بشه ولی آیا واقعا اینطوره؟ آیا این موضوع باعث کسالت و بی تحرکی نمیشه؟ آیا اگر اختلاف پتانسیل نباشه چیزی حرکت می کنه؟ آیا آب به سنگ برخورد می کنه تا صدای زیبای رودخانه بوجود بیاد؟ آیا سنگی سیقل می خوره؟

الان دیگه هیچ صدایی از بچه و پدر و مادرش نمیاد و اتوبوس بعد از سوختگیری به مشکلی برخورده که معلوم نیست کی حل میشه. پس معلوم نیست ساعت چند میرسیم تهران...

هر از گاهی به این فکر میکنم که چرا مغلوب نفسم میشم؟ یکی از جواب هایی که به ذهنم رسید این بود که من به دام خواسته های خودم میفتم!

هنوز خیلی از این فکر نگذشته بود که جایی خوندم اسرائیل، حربه ای داره به نام "دام عسل" (honey trap) که زنان رو برای جاسوسی انتخاب میکنه تا طعمه رو شکار کنه! نمونه اش شخصی بود که اطلاعات هسته ای اسرائیل رو افشا کرده بود و گریخته بود و چون اسرائیل در اون کشور نمیتونست کار خاصی از پیش ببره، یک زن جاسوس رو به عنوان گردشگر پیش اون شخص فرستاد تا طرح دوستی بریزه و قانعش کنه که برای تعطیلات آخر هفته به کشور دیگه ای سفر کنند... سفر کردن همانا و دستگیر شدن همان...

به نظر میاد اگر برای حیوانی دامی از خوراکی پهن کنی و اون رو بگیری و بعد آزادش کنی، میتونی دوباره با همون دام، همون حیوان رو شکار کنی!

این دقیقا همون مشکلی هست که خود انسان ها هم بهش دچار هستند. چون در حقیقت بدن انسان هم تفاوت خاصی با بدن حیوان نداره! اونچه که انسان رو متفاوت از حیوان میکنه، اختیار انسان هست که میتونه روحش رو به تعالی برسونه یا میتونه پست تر از هر حیوان دیگه ای بشه. (... قد تبین الرشد من الغی ...)

خدا هم برای سعادت انسانها دام هایی پهن کرده! فقط نمیدونم پس چرا تو اون دام نمیفتم!؟

در کتاب تذکره الاوالیای عطار نیشابوری حکایتی از ذالنون مصری  نقل است که یک روز یارانش درآمدند، او را دیدند که می‌گریست. گفتند: سبب چیست گریه را؟

گفت: دوش در سجده چشم من در خواب شد، خداوند را دیدم. گفت: یا ابا الفیض!خلق را بیافریدم، بر ده جزو شدند. دنیا را بر ایشان عرضه کردم، و نه جزو از آن ده جزو روی به دنیا نهادند. یک جزو ماند آن یک جزو نیز بر ده جزو شدند. بهشت را بر ایشان عرضه کردم، نه جزو روی به بهشت نهادند. یک جزو بماند، آن یک جزو نیز ده جزو شدند، دوزخ پیش ایشان آوردم، همه برمیدند، و پراگنده شدند از بیم دوزخ. پس یک جزو ماند که نه به دنیا فریفته شدند و نه به بهشت میل کردند، و نه از دوزخ بترسیدند.

گفتم: بندگان من! بدنیا نگاه نکردید، و به بهشت میل نکردید، و از دوزخ نترسیدند. چه می‌طلبید؟

همه سر برآوردند و گفتند: انت تعلم مانرید. یعنی تو می‌دانی که ما چه می‌خواهیم.

قضیه فیثاغورث خیلی جالبه! بیشتر از دو دهه پیش اون رو خوندم و تا پیشرفته ترین درس ها هم تو دل همه فرمول ها جا داشت. نمی دونم باید بگم اون رو بلد بودم یا نه، ولی از وقتی اثباتش رو دیدم نظرم به طور کل درباره ریاضی و فیزیک تغییر کرد! نکته اینجاست که قبل از دیدن اثبات نظرم راجع بهش  بود و بعد از اثبات همچین حسی داشتم.   

جالب اینجاست که مثال های زیادی دارم که شبیه همین قضیه بودند، بخاطر همین اسم این وضعیت رو گذاشتم قضیه فیثاغورث. 

من هیچوقت نتونستم نظر کسی که  هست رو به  عوض کنم. حتی الان خودم میدونم که باید نسبت به بعضی مطالب  باشم ولی انگار اینطوری بودن نسبت به اون قضایا بیشتر شبیه فیلم بازی کردنه و تو دلم چیزی بیشتر از  نیستم! 

وقتی نسبت به قضیه ای  میشم، دیگه تمومه! دیگه لازم نیست با دلیل و منطق دنبال راه عقلانی باشم. اون قضیه برام اثبات شده هست و بهش لبخند میزنم... ولی وقتی  هستم نمیتونم به زور خودمو عوض کنم، حتی اگر عقل بگه! البته قبولش می کنم ولی یک اکراهی وجود داره که جلوی شادابی رو میگیره، درست مثل قضیه فیثاغورث! 

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم ... عمری که بی حضور صراحی و جام رفت

خیلی وقته دنبال یکی میگردم که باهاش صحبت کنم.

-درباره چی؟

درباره خودم! بگم که من چه انسان جالبیم!

-چه چیز جالبی داری؟

تو دبستان شاگرد اول بودم. همه تشویقم میکردن که چقدر باهوشم! با اینکه تو دانشگاه هیچ رتبه خاصی نداشتم ولی همچنان بقیه فکر میکردن من هوش خوبی دارم، چون مسائل رو تحلیل می کردم! دوست داری بشنوی؟

-نه! اینکه چیز جالبی نبود!

خب میتونم جاهای جالبی رو نشون بدم. جاهای بکر و زیبا. البته نیاز به پیاده روی و کوهنوردی داره. خیلی لذت بخشه...

-اصلا هم لذت بخش نیست! خسته کننده ست!

خب من تو کارم مهارت دارم. انواع و اقسام ایده های مختلف دارم که هر کدومشون میتونه کارآفرینی کنه. دوست داری بشنوی؟ میخوای یکی از اونها رو تبدیل به محصول کنیم و کسب و کاری راه بندازیم؟

-معلومه که نه! سرمایه میخواد، مالیات میاد، باید راه بیفتی بازاریابی کنی، بفروشی... بهتره یکجا وایستی کار کنی که معلوم باشه آخر ماه یه پولی تو جیبت داری.

میشه یکم درباره خدا صحبت کنیم؟ هر چی اطرافم رو نگاه میکنم، یک نشانه ای ازش میبینم که حیرت آوره! مگه بازگشت همه ما به سمت اون نیست؟ بنظرم باید بیشتر و بهتر بشناسیمش!

-مثل ملاها حرف میزنی! از اونها بدم میاد! هر چی میکشیم از اونهاست...

میخوای تو بگو درباره چی حرف بزنیم...

-جدیدترین آهنگه فلانی رو گوش کردی؟

نه! خیلی وقته آهنگ گوش نمیکنم! نمیذاره افکارم متمرکز باشه...

-ده فیلم برتر که برنده جایزه های معتبر جهانی شدن رو دیدی؟

نه! فیلم ها ساختگی هستند، برای برانگیختن احساسات، خیلی اغراق میکنند!

-امروز فلانی سر کار بهم حرفی زد که خیلی ناراحت شدم! دو ساله که هر چی بدیهاش رو تعریف میکنم، کسی باور نمیکنه!

دلم نمیخواد از بدی دیگران برام صحبت کنی.

-تو چقدر گند دماغی! اصلا نمیشه باهات صحبت کرد...

خدایا فقط خودم هستم و خودت. من که عددی نیستم! فقط تویی که به قدرت بی کرانت ما رو آفریدی. من در خودم گم شدم و خودم رو پیدا نکردم! در آینه مخلوقات نگاه کردم و خودم رو زشت یافتم! آلودگی های بسیاری به من چسبیده که نمیگذاره خودم رو در آیینه تو ببینم. اگر از این آلودگی ها پاک نشم چه چیزی در آیینه تو خواهم دید؟

تو که مرا میشناسی و نیازی نیست از خودم برایت تعریف کنم. هر چه دیدم که جلوه قدرت خودت بود و نیازی نیست برایت تعریف کنم. من باید در جستجوی تو باشم، نه اینکه مرا گوش دهی بلکه تو را گوش دهم و راهنمایی هایت را بشنوم و سپس عمل کنم... پس دیگر چه نیازی به جستجوی کس دیگری دارم؟

به سوی تو، به شوق روی تو، به طرف کوی تو

سپیده دم آیم، مگر تو را جویم، بگو کجایی!؟

نشان تو، گه از زمین گاهی ز آسمان جویم

ببین چه بی پروا ره تو می پویم، بگو کجایی!

تو مدرسه به ما گفتن که قبل از اسلام مردم بت پرست بودند. یعنی مینشستن پای یک مجسمه و اون رو می پرستیدند! از همون موقع به نظرم میومد که چه کار بیهوده ای میکردند! ولی چرا من کم سن و سال این رو میفهمیدم ولی مردمان اون زمان نمیفهمیدن؟

امروز بعد از اینکه یکی پشت تلفن با عصبانیت از کارم گله کرد، از اینکه چه گناهی بابت این کار پای من ثبت میشه به فکر رفتم. اینجا بود که فهمیدم بت پرستی چقدر شیرینه!

انسانی که به زوال و مرگ خوش آگاهه، استرس خاصی نسبت به این ضعفش داره و میگرده تا راهی برای تسکین خودش پیدا کنه. درست مثل کودکی که از ضعفش به آغوش پدر و مادرش پناه میبره، در بزرگسالی که دیگه پدر و مادر، پیر و ضعیف شدن یا حتی مردن، در جستجوی یک قدرت بزرگتری میگرده که با پناه بردن به اون، خودش رو آروم کنه!

خب به چه چیزی میشه پناه برد تا این آرامش روانی بدست بیاد؟ به هر چیزی که قبل از وجود داشته و بعد از ما هم هست! مثل یک سنگی که دست پدر و مادر بوده و او هم از گذشتگانش به ارث برده و نسل به نسل دست به دست شده. یا شاید مجسمه ای که یک قوم و قبیله برای خودش درست کرده و متعلق به همه اونهاست و همین باعث اتحاد اون قوم و قبیله شده! یا یک مجسمه خیلی بزرگ مثل ابوالهول که یک جامعه بزرگتر مثل شهر یا سرزمین حکومتی مثل مصر رو منسجم میکنه!

البته فقط سنگ و مجسمه نیست که میشه بهش پناه برد. در مناطق سردتر میشه به آتشی پناه برد که گرمای اون باعث ادامه زندگی در اون مناطق شده! یا آتش بزرگتری مثل خورشید که نورش تمام سرزمین رو روشن میکنه و ترس از شب و تاریکی رو برطرف میکنه و باعث رشد و نمو گیاهان و در نهایت پایداری زندگی میشه!

این پناه بردن ها مثل یک مسکن روان عمل میکنه و وابستگی خاصی بهش ایجاد میشه. انسان در لحظات پر استرس به اونها پناه میبره و آروم میگیره. پس قداستی براشون درست میکنه و در افکار خودش جلوه زیبایی به اونها میبخشه.

این روزها دیدم که بعضیا چنان به حیوانات خانگی خودشون علاقه مند هستند که به بچه خودشون و همنوعانشون این علاقه رو ندارند. بخاطر اینکه از اون حیوانات آزاری نمیبینن و حتی رفتار اون حیوانات، حس سپاسگزاری رو در انسانها بوجود میاره و اونها در ذهنشون از حیوانات آرامش بیشتری دریافت میکنند. پس بی دلیل نیست که در جاهایی گاو پرستی هنوز هم رواج داره!

از اونجاییکه هیچکدوم از این مواردی که بشر انتخاب کرده زبان ندارند که با انسان حرف بزنند، این ارتباط یک طرفه از جانب انسان هست و مثبت نگری زیادی که به اونها پیدا کرده!

من یک بت دیگه ای هم سراغ دارم که با بقیه فرق داره و میتونه حرف بزنه! اسم اون بت "همسر" هست! کسی که از نوجوانی و دوران بلوغ در ذهن ها تجسم پیدا میکنه و براش ویژگی هایی منحصر بفرد میسازه و بهش عشق و علاقه میورزه و از اون یک بت میسازه! تا وقتیکه یکی از اون بتها رو پیدا کنه و باهاش ارتباط برقرار کنه. ممکنه اوایل کار این بت رشد بکنه، ولی من، بت ماندگاری سراغ ندارم مگر تو افسانه های گذشته و ترانه ها و فیلم های عاشقانه امروزی!

حالا بیا و سعی کن بتی رو بشکنی! با چنان مقاومتی روبرو میشی که خیلی از پیامبران جونشون رو سر این راه از دست دادند!

و اما پیامبران جایگزین اون بت چی آوردن؟ آفریدگاری که قدرت برتر هست، قبل از ما بوده و بعد از ما خواهد بود. همه این بت ها قسمت ناچیزی از آفرینش او هست. دل با یاد او آرام گیرد...

البته این جایگزین خیلی فراتر از اون چیزی هست که انسان میخواست! ظاهرا اون بت ها فقط به انسان سود میرسوندند! هر چند یک مجسمه نه سود داره و نه زیان، ولی ذهن انسان اون رو سودمند تجسم کرده بود. حالا با خدایی روبرو شده که هم سود داره و هم زیان! کسی که برای کارهای ناشایست انسان هم عقوبتی در نظر گرفته و چقدر هم سخته. از اون بدتر خشکه مذهب هایی هستند که برای همه چیز، از جانب خدا عقوبت می کنند!

حالا دیگه ظاهرا هیچ بتی نیست که به انسان صرفا آرامش ببخشه. هر چند پناه مردم این روزها به ثروت هست که البته مثل بقیه بت ها در دسترس همه نیست!

خدایا، پناه میبرم به تو از شر اعمال خودم! همونطور که اول دعای ابوحمزه ثمالی شروع میشه با: اِلهى لا تُؤَدِّبْنى بِعُقوُبَتِک...

وقتی به یک سیگاری میگم چرا سیگار رو ترک نمیکنی، میگه بدنم نیاز داره!

این حرف برای من بسیار غیر قابل قبوله! البته بحث عادتی که اعتیاد میاره فرق می کنه. من خودم تو بچگی به بازی های ویدیویی معتاد شده بودم. طوری که اگر یک روز بازی نمیکردم، اعصابم بهم میریخت و گاهی سر درد میگرفتم! هرچند خیلی از بزرگترها بهم تذکر میدادن، به حرفهاشون گوش نمیکردم، چون اونها هیچوقت همبازیم نبودند تا بفهمن چه کیفی داره!

یادمه اونجایی که میرفتم برای بازی، بعضی ها تو بازی خاصی تبحر داشتند و اسمشون با بازی یکی شده بود. مثل حسن سونیک و ممد کُمبَت! اونوقت من شده بودم رقیب سر سخته اینا و ازشون بهتر بازی میکردم!

یادم نمیاد چطور شد که تصمیم گرفتم بازی رو ترک کنم. به هر حال اولین کارم قطع رابطه با اون مغازه و دوستانم بود. ولی چون نمیتونستم با اعتیادم کنار بیام، رفتم یکجای جدید و اونجا به طور محدود بازی میکردم. درست اون موقعی که صاحب مغازه اسمم رو نپرسیده بلد بود، دیگه اونجا نرفتم و بازی رو ترک کردم...

ولی ظاهرا به جای بازی به فیلم و موسیقی معتاد شده بودم! ولی این یکی با اعتراض کسی همراه نمیشد و خیلی خاموش درگیرش بودم. تا اینکه یک روز به خودم گفتم چرا انقدر وقت کم میارم؟ بررسی های درونیم یک جواب روشن داشت، فیلم و موسیقی ساعاتی از روزم رو اشغال کرده بود. اولش سعی کردم خودم رو محدود کنم، ولی نتونستم! یکروز خیلی مصمم نشستم پای کامپیوتر و تمام فیلم ها و موسیقی ها رو با دستانی لرزان پاک کردم. اوایلش خیلی سخت بود ولی بعد از مدتی نتیجه عجیبی گرفتم؛ خلق و خو و شخصیتم کاملا متاثر از فیلم ها شده بود!

از اون موقع فهمیدم که نیازهای جسم و روح من وابستگی زیادی به عادت های من داره. شاید ماه رمضون بهترین زمان برای دریافت این نکته باشه که بدن من نیاز به خوردن و آشامیدن این همه مواد غذایی نداره! هرچند ترک این عادت تو ماه رمضون کمی سخته! البته چون برای خداست، تحملش کمی راحت میشه ولی چون یک دستوره و نباید اون رو شکست، تحملش رو کمی سخت میکنه...

چیزی که الان به ذهنم میرسه اینه که چقدر از نیازهای بدنم مربوط به عادت هست؟ مثل نیاز به خواب که الان عادت کردم تا این موقع شب بیدار باشم و از طرفی سحرخیزی رو از دست بدم؛ چونکه اون موقع بدنم واقعا به خواب نیاز داره!

عادت کردن به زندگی چطور؟ یادمه جایی از استاد قمشه ای میخوندم که منظور از فشار قبر، عادت روح به جسمه و بعد از مرگ تلاش میکنه به بدن برگرده، ولی چون نمیتونه فشار زیادی رو برای جدایی تحمل میکنه!

حالا دیگه تعجب نمیکنم از داستان کسانیکه برای وصال دوست معتکف میشدند و بدنشون به جز چند لقمه نان و چند جرعه آب در هر روز، نیاز دیگه ای نداشت. اونها افسار نفس رو اینطور به دست گرفته بودند، در حالیکه نفس من افسارم رو با نیازهای متعددی که طلب میکنه در دست گرفته!

آیا باز هم باید تعجب کرد از کسانیکه نفسشون نیاز به قدرت طلبی و جنگ افروزی و آدم کشی داره!؟

اصلا من به بقیه چه کار دارم!؟ بدن من به خیلی کارهای دیگه عادت کرده که باید از حالت نیاز درش بیارم...

قدیما زیاد حوصلم سر می رفت. این روزها زمان خیلی سریع میگذره. سریع تر از اونکه میخوام میگذره. ولی چرا؟ 

اون موقعی که حوصلم سر می رفت، همه چی ثابت و ساکن بود! زیاد موندن در یک موقعیت ثابت باعث این موضوع میشه. در نتیجه باید از اون موقعیت میومدم بیرون و یه جایی میرفتم تا حالم سر جاش بیاد... 

اون زمان تلویزیون دو تا کانال داشت که فقط چند ساعت برنامه سیاه و سفید پخش می کرد و بیشتر مواقع خاموش بود. ولی الان بیشتر اوقات روشنه و تصاویر هم اچ دی شده. وقتی تمام در و دیوار ثابت باشه، یک قاب متحرکی گوشه دیوار هست که همه چشم ها بهش دوخته میشه. هر چند وقتی تعداد آدم ها زیاد میشه، سلیقه های مختلف میگه کانال رو عوض کنیم. برای این موضوع هم راه حل جدیدی اومده به اسم موبایل با صفحه نمایش بزرگ! هر کسی به سلیقه خودش به گوشی نگاه می کنه و مطالب مورد علاقه خودش رو پیدا می کنه... 

این تحرک تصاویر باعث میشه که ذهن دیگه تمرکزی نداشته باشه تا بخواد حوصلش سر بره! ضمن اینکه تحرکی که در تلویزیون نمایش داده میشه با اون چیزی که تو حالت عادی میشه دید خیلی فرق می کنه. مثلا دوربین در چند ثانیه از پایین به بالا حرکت می کنه و صحنه ای به وجود میاد که انسان نمیتونه برای دیدن همچین چیزی به این شکل سینه خیز بشه و رو به جلو حرکت کنه و در همون حال بلند بشه و بلندتر از قد خودش رو ببینه... 

ضمن اینکه صدا هم در این وضعیت تاثیر دوچندان داره. در حالیکه در وضعیت عادی صدای اطراف بسیار معمولی است و هیچ تاثیری در ذهن نداره، موسیقی متن فیلم باعث میشه هم گوش و هم چشم درگیر موضوع متحرک تلویزیون یا هر برنامه ویدیویی دیگه بشه. 

معمولا بحث درباره خاطرات فیلم هایی که هر کس دیده، بحث محافل میشه و وقت به همین شکل میگذره... 

این موضوع که قسمتی از هر برنامه ای در ذهن ثبت میشه و تکرار میشه، با بیشتر شدن دیدن فیلم ها تمام ذهن رو پر می کنه و دیگه جایی برای تمرکز کردن درباره سایر موضوعات نمیذاره. تا میخوای درباره یک موضوع تمرکز کنی، چند خاطره از ذهنت عبور می کنه و دیگه فکر از کار میفته... 

البته کم دیدم کسی بخواد به چیزی غیر از اون چیزایی که از این برنامه ها تو ذهنش ثبت شده فکر دیگه ای بکنه! مثلا بعضیا جذب زیبایی شدن و برخی مجذوب ثروت و برخی هیجان صحنه های رزمی برشون میداره... 

ابن روزها کسی نمیذاره تلویزیون خاموش باشه! تا میخوام فکرم رو متمرکز کنم، یک صدایی از تلویزیون درمیاد که رشته افکارم رو پاره کنه. اگر هم چشمم بهش بیفته که دیگه یادم میره میخواستم به چی فکر کنم! 

تو این وضعیت وقتی میخونم یک عارفی در قرون گذشته که هیچکدوم از این ابزارهای صوتی و تصویری نبوده، برای تمرکز کردن میرفته سر به کوه و دشت و صومعه میذاشته، میفهمم که چرا کسانی که میخوان به خدا و دینش فکر کنند، انقدر گوشه گیری می کنند و از دنیا غافل میشن... اینجاست که داستان رو برعکس تعریف می کنند که اول از دنیا غافل شو تا به خدا برسی! 

هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن ... وانگه بیا با عاشقان پروانه شو پروانه شو

همونطور که تو مطلب قبلی درباره الگو قراردادن بزرگترها توسط کودکان نوشتم، باید ادامه بدم که نظر یک بزرگتر درباره خیلی از کلمات و جمله هایی که به کار میبره با نظر بچه ها فرق می کنه. ولی شنیدن و خواندن به صورت طبقه بندی شده در اختیار سنین مختلف قرار نمی گیره. 

یادمه اولین باری که کلمه شهوت رو در کتابهای دینی مدرسه دیدم نمیتونستم تلفظش کنم! نمیدونستم معنیش چی میشه! فقط فهمیدم که در ادامه نوشته شده باید از این کلمه دوری جست! 

ولی کلمه عشق رو قبل تر از اون دیده بودم. حتی قبل از مدرسه رفتن شنیده بودم! تو فیلم هایی که یک مرد عاشق یک زن میشه. البته چون اون ها بزرگتر بودند، خیلی درگیر این موضوع تو افکار کودکانه خودم نبودم. فقط فکر می کردم وقتی بزرگ بشم منم باید عاشق بشم! 

وقتی بالغ شدم و درباره عشق فکر می کردم، فقط به محدودیت اعمال شده بین زن و مرد میرسیدم تا جاییکه خبر میرسید این محدودیت ها تا حریم خصوصی مردم هم رسیده... 

وقتی میشنیدم که درباره عشق اباعبدالله صحبت میکنند، چیزی جز مصائبی که آن حضرت و یارانش کشیدن، نمیشنیدم! وقتی میشنیدم درباره عشق به اباعبدالله صحبت می کنند، چیزی جز زجه زدن و با صدای بلند نوحه و آواز سر دادن نمیدیدم! پیش خودم میگفتم آخه این دیگه چه جور عشقیه؟ 

وقتی که درباره عشق تو اشعار عارفانه حافظ می خوندم، میتونستم اون رو به عشق زمینی ربط بدم ولی وقتی عشق رو تو دقتر عطار خوندم نظرم برگشت. وقتی دوباره حافظ رو خوندم فهمیدم که چه اشتباهی می کردم... 

تقریبا داشتم بیخیال معنی عشق می شدم تا وقتی که از سر شوخی جناب فامیل دور با یکی از اشعار حافظ دوباره رفتم سراغ اون غزل عاشقانه. اون بیت مبهم که درباره منصور نوشته بود من رو کشوند به جستجوی منصور حلاج تا برسم به کتاب تذکره الاولیای جناب عطار. بعد از این همه سال معنی عشق رو یک جور دیگه متوجه شدم! 

من معنی عشق رو از بچگی با افکار کودکانه خودم پرورش دادم و در بزرگسالی همونقدر از عشق بزرگترها میدونستم که در کودکی میدونستم! حالا تازه فهمیدم معنی عشق در نظر بزرگمردانی که اوصافشون رو خوندم چی بوده. هر چند هنوز نفهمیدم معنی عشق نزد حضرت محمد صلوات الله علیه و آل محمد علیهما السلام چی بوده! درک عشق اباعبدالله به غایت سخته! 

حالا میفهمم که چرا حافظ گفته

مشکل عشق نه در حوصله دانش ماست ... حل این نکته بدین فکر خطا نتوان کرد

سعی کردم به افکارم مسلط بشم و بفهمم مشکلم با زندگی دقیقا چیه!؟ جوابم رو مثل همیشه در کودکی پیدا کردم. کودکی که بسیار پر انرژی و در عین حال بی سواد است. بچه ها از بزرگترها سوادآموزی می کنند. حالا میشه فهمید که بزرگترها چه کار می کنند که بچه ها از آن ها یاد می گیرند: 

1- بزرگترها تلویزیون زیاد نگاه می کنند! در تلویزیون برنامه های مختلفی از بزرگترها پخش میشه، مثل اخبار، فوتبال، فیلم و سریال و سرگرمی و ... 

الان که فکر می کنم میبینم که چقدر محتوای این برنامه ها سخیف هست. من از این بزرگترها الگو گرفتم و فکر می کردم میتونم شبیه هر کدومشون باشم: یک فوتبالیست، بازیگر، خواننده، نوازنده، شعبده باز و ... 

2- بزرگترها به دنبال پول می روند. برای تهیه مایحتاج زندگی باید پول بپردازیم. ولی این پول رو باید از کجا درآورد؟ همیشه اینطور بوده که درآمد بسیار بسیار پایین تر از مخارج است. به همین خاطر بین بزرگترها و مهم ترینشون، زن و شوهرها، استرس و اختلافات زیادی جریان داره و کودک اینطور متوجه میشه که پول نقش اول زندگی هست! 

3- معلم و مدرسه نقش مهمی در افکار کودک داره. وقتیکه معلم به عنوان یک بزرگتر شروع می کنه به یک بچه بی سواد درس میده و از اینکه بعضی ها زود یاد نمیگیرن عصبانی میشه و تنبیه رو به عنوان اولین گزینه در نظر میگیره، این کودک هم یاد میگیره که باید به سرعت عصبانی شد و کتک کاری تنها راه حل تنبیه کردنه! 

4- جنگیدن قدمتی به اندازه عمر بشریت داره. از هابیل و قابیل شروع شده و تا امروز ادامه داشته و در آینده هم وجود خواهد داشت. بزرگترها رفتار مختلفی درباره این موضوع دارند. بعضی ها جنگ راه میندازن و بعضی ها مجبورند بجنگند و بعضی ها برای دفاع از خودشون میجنگند و بعضی ها فرار رو بر قرار ترجیح میدن... 

فکر می کنم دیگه کافیه! دیگه نمیخوام به موارد بیشتری فکر کنم. می تونم بگم که اکثر این کارها چرنده! من هم با همه این چرندیات بزرگ شدم و همه این موارد هم با من بزرگتر شدند... 

من نمی تونم دنیا رو عوض کنم. ولی می تونم خودم رو عوض کنم. هر چند سخته! هر چند بیشتر کارهای بزرگترها پوچه ولی زندگی پوچ نیست. من کتابی سراغ دارم که به من میگه زندگی این دنیا بازیچه است ولی ما دنیا رو بازیچه نیافریدیم... 

راه حل اینه: یک شروع دوباره. باید خودم و افکارم رو از نو بسازم. 

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم ... فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم